Prolog

Byłem wolny. Biegłem wśród leśnej gęstwiny, nie odczuwając zmęczenia. Byłem w swoim żywiole. Bez trudu pokonywałem kolczaste krzaki, które innym sprawiałyby nie lada kłopot.

Byłem zupełnie sam, więc cieszyłem się chwilą spokoju. Jedyne, co go zakłócało, to inne zwierzęta, które niepotrzebnie hałasowały, ocierając się o liście niższych drzew i krzaków.

Szczęście. Właśnie to odczuwałem w tej chwili.

Jedyne, na czym skupiałem swoją uwagę to moje łapy, które lekko i swobodnie odbijały się od podłoża, nie wydając przy tym nawet najmniejszego dźwięku. Mimo tego, moje uszy bacznie nasłuchiwały, aby potencjalny napastnik nie miał szansy mnie zaatakować. Mój nos pracował cały czas, wciągając głęboko leśne, świeże powietrze, którego tak bardzo mi brakowało.

Czułem się niezniszczalny. Czułem, że mogę zrobić wszystko.

Jako jedyny potrafiłem zachować swoje ludzkie, racjonalne myślenie. Cieszyło mnie to i byłem dumny z tego, że wyróżniam się spośród innych. Dzięki mojemu umysłowi potrafiłem z niezwykłą precyzją rozpoznawać ludzkie twarze i tutejsze okolice.

Był jeszcze jeden powód, z którego byłem dumny. To ja, a nie ktoś inny dowodziłem naszą sforą. To ja byłem Alfą. To przede mną wszyscy kładli uszy i podkulali ogony. Byłem ich przywódcą.

Była jednak jedna rzecz, która bardzo mnie irytowała. Nie pamiętałem swojego imienia. Wiedziałem gdzie mieszkam, potrafiłem w myślach odtworzyć twarze moich rodziców, jak i dom, ale tej jednej rzeczy nie mogłem zachować.

Nagle posłyszałem czyjś chrapliwy oddech tuż za sobą. Był na tyle blisko, że czułem ciepło, które niemalże biło od jego ciała.

Zakładałem, że to był on.

W kilku odważnych susach, znalazł się tuż obok. Nie rozpoznałem go. To nie był członek mojej sfory.

Biały wilk popatrzył mi w oczy czarnymi ślepiami, lekko je mrużąc. Warknął, po czym ukąsił mnie w bok. Rana nie była jednak na tyle poważna, abym zaprzestał biegu. Wilk po raz drugi warknął, po czym zniknął w zaroślach.

Dał mi tym konkretny znak na to, że od teraz to jego teren i nie mam prawa na nim przebywać.

Ja jednak nie miałem zamiaru odpuszczać, więc odbiłem w lewo i pognałem za świeżym tropem białego wilka. Wystarczyło kilka sekund, abym zrównał się z nim, przy tym ocierając się o jego bok. Tym razem to ja zawarczałem, pokazując, że będę walczył o ten skrawek lasu.

Biały wilk zaatakował szybko. Rzucił się w moją stronę, przewracając mnie na plecy. Przygniótł mnie ciężkimi łapami do mokrej ściółki, po czym zaczął gryźć mnie w szyję.

Wiedziałem, że muszę szybko zareagować, bo w przeciwnym razie pożegnam się z tym światem w skórze wilka.

Wgryzłem się w jego bok, sprawiając, że ten głośno zaskomlał, jednak nie zwolnił uścisku na moim gardle. Poczułem ciepłą krew spływającą po mojej beżowej sierści.

Zdałem sobie sprawę, że jestem na straconej pozycji. Jednak dzięki mojemu trzeźwemu myśleniu, uknułem chytry plan.

Bezwładnie odrzuciłem łeb w bok, puszczając ramię białego wilka. Przestałem oddychać.

Zdziwiony napastnik, pościł moje gardło i pochylił się blisko, trącając mój pysk mokrym nosem.

Ja tylko czekałem na tę chwilę.

Poderwałem szybko łeb, wgryzając się głęboko w gardło białego wilka. Teraz to ja przygniotłem go do ziemi i zamaszystymi ruchami rozrywałem mu skórę. Biały wilk skomlał przeraźliwie. Jednak ja nie miałem zamiaru pościć go wolno. Zamiast tego, rozerwałem mu aortę, sprawiając, że jego krew oblała mnie wielkim strumieniem. Przeciwnik przestał się ruszać. Przez ranę na gardle nie mógł już oddychać. Obdarzył mnie tylko ostatnim spojrzeniem, dając tym samym znak, że wygrałem i teren nadal należy do mnie.

Upaćkany krwią, odsunąłem się od białego wilka, po czym puściłem się biegiem w las, wracając na mój wcześniej obrany szlak, z którego musiałem zboczyć   Oblizałem pysk, czując metaliczny posmak krwi.  

Poczułem niesamowitą dumę, że jednak jestem niepokonany, że ja tu rządzę i potrafię bronić swojego terytorium. W duchu dziękowałem za to, że mogłem zachować swoje ludzie myślenie, które pomagało mi na każdym kroku.

Matka natura znowu okazała się dla mnie wyjątkowo łaskawa.